प्रधानमन्त्री ओलीलाई किड्नी दिएर बचाउने अन्जनाको कथा

काठमाडौँ – संविधान निर्माण पछि आइतबार मुलुकले नयाँ प्रधानमन्त्री पाएको छ । नेकपा एमालेका अध्यक्ष केपी ओली नेपालको ३८ औ प्रधानमन्त्रीमा निर्वाचित भए ।

उनि प्रधानमन्त्री हुन एमाओवादी अध्यक्ष प्रचण्डको भूमिका विशेष रहयो । तीस दलीय मोर्चामा मधेसी दलहरुको चर्को अहसमतिका बीच पनि आन्दोलनका घोषित कार्यक्रम रोकेर सहमति खोज्ने निर्णय नै संविधान निर्माण हुने र ओली प्रधानमन्त्री बन्ने आधार बन्यो ।

प्रधानमन्त्री बनेका ओली यहाँसम्म पुग्न एकजना महिलाको ठूलो योगदान रहेको छ । २०६४ सालमा ओली निकै बिरामी भए । उनका दुबै मृगौलाले काम गर्न नसक्ने स्थिति देखियो । डाक्टरहरूले मृगौला फेर्नैपर्ने बताए ।

तर कसले दिने मृगौला ? नजिकका आफन्त, नेता, कार्यकर्ता र प्रशंसकहरू उनलाई आफ्नो किड्नी दिन तम्सिएपनि बाहिरबाट लिँदा विवाद हुन सक्ने देखेपछि परिवारभित्रैबाट किड्नी खोजी गरियो । तर पत्नी, भाई, परिवारका आफन्त कसैको पनि नमिलेपछि ओली झनै चिन्तित भए ।

यो संकटको क्षणमा केपीको बारेमा थाहा पाएपछि भाइबुहारी अञ्जना घिमिरेले आफूले मृगैला दिन्छु भनेर श्रीमानलाई भनिन् । भर्खर २१ वर्ष लागेकी अन्जान नातामा ओलीकी भाइबुहारी थिइन् भने उमेरले छोरीजस्तै । केपीलाई लागेछ, उनी बच्चै छिन् । यो निर्णय हतारमा गर्नु हुँदैन । तर अन्जानले भने दिन्छु नै भनेर ढिपी गरेपछि ओलीले ‘त्यसो भए तिम्रो बुवाआमालाई सोध न ।’ भने ।

उनले चितवनमा रहेका बुवाआमालाई यसबारेमा कुरा गरिन् । एमालेको राजनीतिमा रहेका बुवा ध्रुव घिमिरे र आमा प्रशान्तले नाइँ भनेनन् । ‘राम्रो मान्छेलाई बचाउनु त राम्रो कुरा हो, बचाऊ भन्नुभयो’, अन्जानले भनिन्, ‘त्यसले मेरो आत्मबल झन् बलियो बनाइदियो ।’

रगतसमूह मिलेपछि डाक्टरले फेर्न सकिने कुरा गरे । उनीहरु दिल्लीको एपोलो अस्पताल गए । त्यहां ओलवीको सफल मृगौला प्रत्यारोपण भयो । १५ महिनाको छोरा घरमैं छोडेर गएकी अञ्जना सात दिन अपोलो अस्पतालमा बसिन् । “त्यसपछि त झन् मेरो खुसीको सीमा नै थिएन । मलाई देख्नासाथ केपी दाइले भन्नुभयो– ‘सानै भए पनि तैँले मलाई जिन्दगी दिइस्, धन्यवाद ।” अञ्जना भन्छिन् ।

मृगौला प्रत्यारोपण भएपछि ओली निकै भावुक भएको अञ्जना सम्झिन्छिन् । “तेरो जिद्दीले आखिर मलाई बचाउनै लेखेको रहेछ है’ यतिबेला उहाँका आँखाभरि आँसु देखेँ । उहाँले दिएको धन्यवाद नै मेरा लागि काफी थियो । खुसीले म पनि रोइछु । दबाब वा करकापमा दिनुपरेको भए वातावरण अर्कै हुन्थ्यो होला, तर मेरो मनले स्वतस्फूर्त रूपमा उहाँलाई बचाउन आग्रह गरेको थियो । यहाँ कुनै दबाब थिएन, थियो त केबल आत्मीयता मात्र ।

तर अञ्जनाले मुलुकको एकजना शक्तिशाली व्यक्तिलाई यति ठूलो सहयोग गरेपनि त्यसको बदलामा भने केही लिन चाहिनन् । भनौं कि उनले यसको कल्पना पनि गर्दिनन् । उनीह काठमाडौंको गुह्येश्वरीको पारि किनारमा एउटा सामान्य घरमा भाडाको कोठामा बस्छिन् । उनका श्रीमान् साथीको सहकारी र होलसेल किराना पसलमा मार्केटिङ गरेर परिवार पाल्दै आएका छन् ।उनले मदन भण्डारी स्कुलमा केही समय पढाइन् । अन्नपूर्ण पोस्ट् दैनिकमा केही महिना काम गरिन् । किराना पसल चलाइन् । अहिले भने उनको नसा च्यापिने समस्याले काम छोडेकी छन् । सामान्य घरायसी जीवन बिताइरहेकी छिन् ।

थाहा पाउनेहरू सोध्छन्– ‘आफ्नो मान्छे त्यति ठूलो नेता हुँदा पनि किन जागिरका लागि नभनेको ?’ तर, म उहाँकी बुहारी भनेर चिनाउँदै हिँड्दिनँ । उहाँको परिवारको सदस्य हुन पाएकी छु, यति नै काफी लाग्छ । आफ्नो सानैदेखिको आदर्श व्यक्तित्वले जीवनभर सम्झने एउटा पात्र बन्न पाउनुभन्दा ठूलो सौभाग्य अरू के होला र ? संघर्ष त आखिर सबैले गर्नुपर्छ नै । उहाँको दायित्व राष्ट्रप्रति बढी छ । ओलीले भने उनको बारेमा बेलाबखत सोधिरहन्छन् ।

फेरि उहाँको स्वभाव पनि अरू नेताको जस्तो छैन, पद वा अवसरको दुरुपयोग गरी नातेदारलाई पोसौं भन्ने । नातावादलाई प्राथमिकता नदिने त्यही बानीका कारण त उहाँ मेरो आदर्श पात्र हो । मलाई नपुग्दो पनि के छ र, खान–लाउन पुगेकै छ । मेहनत त गर्नुपरिहाल्यो नि १ जिन्दगीमा धेरै महत्त्वाकांक्षा राख्नुहुन्न भन्ने मान्यता राख्छु । दाइको पावर उपयोग गरेर फाइदा लिऊँ भन्ने सोच मेरा पतिको पनि छैन, नहोस् पनि ।

अञ्जनाको एउटै धोको छ आसा छ , धेरै नेतालाई प्रधानमन्त्रीका रूपमा हेरियो, चाहेर पनि देशका समस्या समाधान गर्न सकेनन् । प्रधानमन्त्रीका रूपमा उहाँको प्रभावशालीताको मूल्यांकन गर्न मन छ मलाई । म विश्वस्त पनि छु– उहाँ प्रधानमन्त्री हुनुभयो अब पक्कै पनि देशमा अहिलेजस्तो अन्योल रहनेछैन ।”न्युज चौतारीबाट

Dropdown Menu